Registracija beogradskih Jevreja prvih dana okupacije u aprilu 1941. godine, Bundesarhiv
Pošto su likvidirali muškarcе u logoru Topovskе šupе, u Jеvrеjski logor Zеmun odvеdеnе su prvе jеvrеjskе i romskе porodicе, uglavnom žеnе, dеca i starci. U logoru je od početka decembra 1941. zatočeno oko 6.400 Jevreja i oko 600 Roma, većinom žena i dece. Od ovog broja život je izgubilo oko 6.320 zatočenika.
Logorom na Bеogradskom sajmu jе upravljao Gеstapo, a bio jе pod komandom SS oficira (uprkos tomе što sе formalno nalazio na tеritoriji Nеzavisnе Državе Hrvatskе). Logor jе bio poznat pod imеnom Judenlager Semlin, ili logor Sajmištе.
Krajеm marta 1942, posеbno vozilo, gasni kamion markе Zaurеr, konstruisano u Nеmačkoj i namеnjеno masovnim ubistvima, dovеzli su u Bеograd dva oficira Vilhеlm Gеc i Ervin Majеr.
Nеmačka policija uhapsila jе 18. marta svе doktorе i pacijеntе iz Jеvrеjskе bolnicе u Ulici Visokog Stеvana (današnja zgrada Fakultеta za spеcijalnu еdukaciju i rеhabilitaciju, prе rata vlasništvo Jеvrеjskog žеnskog društva). Bolničko osobljе i pacijеnti bolničkе ambulantе u zgradi „Onеg Šabat“ u Jеvrеjskoj ulici 16 bili su takođе uhapšеni. U pеriodu od 19. do 22. marta 1942. godinе izmеđu 700 i 800 Jеvrеja iz ovе grupе bili su odvеzеni i ubijеni u gasnom kamionu, nazvanom „dušеgupka“. Njihova tеla su bila pokopana u vеć priprеmljеnе grobnicе u Jajincima.
Od počеtka aprila do 10. maja 1942. zatočеnici logora Sajmištе odvođеni su uz izgovor da ćе biti prеmеštеni u drugi logor u Rumuniji ili Poljskoj. Svi su bili ugušеni u dušеgupci na putu do Jajinaca. U toku 1943-44. godinе tеla su bila iskopana i spaljеna, kako bi sе sakrili svi tragovi zločina.
Staro sajmište, hala 5
Posle likvidacije srpskih Jevreja, logor je u prvoj polovini 1942. dobijao nove zatvorenike, većinom zarobljene pripadnike partizanskog i četničkog pokreta, a u njega su kasnije stizali i Srbi (civili i zarobljeni partizani) iz ustaškog logora Jasenovac. Prihvatni logor Zemun (Semlin Anhaltelager) se nalazio pod neposrednom upravom Gestapoa, istovremeno je imao i ulogu sabirnog logora Organizacije Tot (OT), a imao je i svoja „isturena odeljenja“. Istoričar Milan Koljanin navodi da je u Prihvatni logor Zemun bilo dovedeno 31.972 zatočenika, a u njemu je život izgubilo ili stradalo posle odvođenja iz logora „ukupno 10.636 zatočenika, odnosno svaki treći“. On naglašava, da ove brojke treba smatrati „približnom donjom granicom broja dovedenih i umrlih ili ubijenih zatočenika.
Na veb sajtu Jevrejski logor na Beogradskom sajmištu autora Jovana Bajforda, koji je fokusiran na posleratnu memorializaciju Starog sajmišta, u okviru sekcije ”Život u Jevrejskom logoru na Sajmištu” dostupna su i pisma Hilde Dajč (koja su u engleskoj verziji sajta prvi put dostupne na engleskom jeziku).
Prilikom revizije fondova u Istorijskom arhivu Beograda 2015. godine je pronađena do tada nepoznata arhivska građa koja sadrži dokumentaciju i prijave smrti za više od 3000 beogradskih Jevreja ubijenih u logoru Sajmište. Nakon obrade ovog materijala on je predstavljen javnosti u okviru pretražive baze podataka zatočenika logora Sajmište koja sadrži podatke za 3.505 ubijenih osoba.
Ugao Knez Mihailove ulice i …ćevog venca pretvara se bar jednom dnevno u Evropu. To se događa, naročito ako je izmaglica, a izmaglice ima uvek ujesen, obično između šest i sedam časova uveče. Raskršće, inače tiho, u taj večernji čas prepuno je sveta što izlazi iz kancelarija, banaka, škola, i žuri odmoru, uživajući uzgred u kratkoj šetnji korzom. Automobili ne mogu da prođu i oko žandarma u belim rukavicama odjekuje zadihano objašnjavanje motora. Po mokrom makadamu, u kome se ogledaju siluete prolaznika, okolnih kuća, osvetljenih izloga, razliva se oštra crvena svetlost jedne električne reklame, čija džinovska slova objavljuju svetu da se u toj hladnoj visokoj, novoj, a već staroj zgradi na samom uglu nalazi „Štampa” A. D. I sve je to toliko obasjano, hučno, užurbano, da se i ne primećuje ostatak raskršća, izgubljenog u polumraku, sa kafanicama, neizgrađenim blokovima trošnih kuća, sa piljarnicama u starim, oronulim kapijama, čije su korpe pune jabuka i poznog grožđa osvetljene karbitskim lampama.
Branimir Ćosić (1903-1934), Pokošeno polje, (PortaLibris, Beograd, 2016), str. 222-223.
Na Bajlonijevoj pijaci, 1926. Istorijski arhiv Beograda (IAB-1165, А-5-143)
Završetak Prvog svetskog rata i proglašenje Beograda prestonicom nove jugoslovenske države 31. decembra 1918. godine najavili su novi, veoma dinamičan period u razvoju grada. Nastupa vreme obnove, demografskog, privrednog i kulturnog uspona. Dvadesetih godina XX veka Beograd doživljava veliki populacioni rast i postaje središte i najdinamičnija urbana celina nove države. Transformacija Beograda u veliki grad pre svega je uzrokovana masovnim doseljavanjem u vremenu intenzivne obnove i izgradnje. U tom periodu broj stanovnika je više nego udvostručen i krajem decenije dostiže blizu 240.000 stanovnika. Istovremeno u rekordnom roku nastaju novoprosečeni bulevari, višespratnice i reprezentativne državne zgrade, dok život stanovnika prestonice sve više postaje nalik životu u drugim evropskim metropolama. Rad obnavljaju predratne, a osnivaju se i nove visokoškolske i naučne ustanove, sportski klubovi, udruženja. To je decenija u kojoj se uvodi redovan autobuski gradski prevoz, a javnu bezbednost i mir počinju da remete i nesavesni vozači automobila. Od svih privrednih grana najbrže se oporavila i novim uslovima prilagodila beogradska trgovina. Velika tražnja novca uticala je na oporavak bankarskog sektora, a jačao je i uticaj filijala stranih novčanih zavoda. Obnova stambenog fonda i veliki demografski rast grada učinili su građevinarstvo visokoprofitabilnom delatnošću, ali je to otvorilo prostor i za mnoge nepravilnosti i nezakonite poslove. S druge strane, novi državni okvir neće biti ništa mirniji ni stabilniji od prethodnog, pa je Beograd istovremeno prošao kroz veoma turbulentan politički period, a atmosfera u gradu bila je bremenita brojnim aferama, preokretima, promenama, atentatima, demonstracijama, uličnim metežima.
Izložba Beograd: dvadesete godine dvadesetog veka priređuje se u nameri da se na prijemčiv način omogući bolje sećanje i upoznavanje sa Beogradom od pre jednog stoleća, vremena u kojem su postavljeni temelji velegradskom izgledu i atmosferi našeg glavnog grada. Težeći da prikažemo što obuhvatniju sliku o razvoju i životu Beograda u jednoj od ključnih decenija u njegovom razvoju, u prvom redu je korišćena bogata građa Istorijskog arhiva Beograda: pisma, ugovori, različita dokumenta, arhitektonski nacrti, fotografije, crteži, mape, proglasi itd. Prezentovani materijal odabran je iz tridesetak arhivskih fondova i zbirki i nudi uvid u raznolike teme: od pulsiranja političkih događaja, održavanja lokalnih izbora i uređenja grada, preko urbanizacije, umetničkih i kulturnih manifestacija, razvoja industrije, privrede, zdravstva, saobraćaja, školstva, sporta i turizma, pa sve do uvida u socijalne prilike i svakodnevni život stanovništva. U odabiru arhivske građe primat je dat novootkrivenim ili manje poznatim dokumentima ili fotografijama. Na pojedinim mestima u svrhu upotpunjavanja slike arhivskim dokumentima pridodat je i materijal iz ondašnje štampe. Paralelno sa tematski koncipiranim celinama, radi postavljanja događaja i fenomena u vremensku ravan i međusobnu vezu, na kraju kataloga izložbe data je i detaljna hronologija.
The University of Wuppertal, Societies under German Occupation, 2023, <http://www.societies-under-german-occupation.com> (1. II 2024).
Na vrhuncu nemačke invazije za vreme Drugog svetskog rata, preko 230 miliona ljudi od Norveške do Grčke i od Francuske do različitih regiona unutar Sovjetskog saveza živelo je pod nemačkom okupacijom. Pored 36.5 miliona preminulih i otprilike isto toliko Evropljana prisiljenih na različite vidove prinudnoga rada, mnogi su se godinama suočavali sa katastrofalnim problemima u snabdevanju i glađu. Portal Društva pod nemačkom okupacijom predstavlja onlajn izdanje kolekcije istorijskih izvora objavljenih u formi knjige u dva toma 2021. godine pod nazivom Borba protiv gladi, suočavanje sa nestašicom(Fighting Hunger, Dealing with Shortage). Dokumentujući uticaj nacističke okupacije na svakodnevicu miliona Evropljana, međunarodni tim stručnjaka predvođenih prof. dr Tatjanom Tonsmajer (Tatjana Tönsmeyer) je za potrebe projekta istraživao i sakupljao istorijske izvore u različitim institucijama širom Evrope. Onlajn kolekcija priređene i digitalizovane građe sadrži preko šest stotina izvora originalno poniklih na 21 različita jezika. Iz institucija u Srbiji je prikazano tridesetak dokumenata iz Državnog arhiva Srbije, Istorijskog arhiva Beograda, Narodne biblioteke Srbije i Vojnog arhiva. Priređivački koncept podrazumeva prikaz svakog dokumenta u tri verzije: engleski prevod sa anotacijama, transkript originala i digitalnu kopiju dokumenta (još uvek nedostupna za sve izvore). Zahvaljujući čvrstoj strukturi metapodataka za svaki prezentovani dokument, koja podrazumeva identifikator digitalnog objekta, signaturu, naziv institucije, datum, vrstu dokumenta, izvorni jezik, anotacije i ključne reči, građa je pretraživa i putem sistema napredne pretrage. Poseban vid prezentacije predstavlja i njena interaktivnost preko dodatnih modula sa mapom, vremenskom linijom, komparativnim pregledom građe i virtuelnim radnim prostorom za korisnike.
Originalno objavljeno u Godišnjaku za društvenu istoriju 3, 2023, str. 99-100.
United States Holocaust Memorial Museum – Collections Search <https://collections.ushmm.org/search/> (2. II 2024).
Na veb prezentaciji Memorijalnog muzeja Holokausta iz Vašingtona izdvojena je posebna sekcija koja omogućuje detaljnu pretragu bogatih kolekcija muzeja. Ova građa obuhvata različitu dokumentaciju koja svedoči o sudbinama žrtava, preživelih, spasilaca, kao i druge artefakte, dokumenta, fotografije, filmove, zvučne zapise, knjige, lične priče, i drugo. Onlajn dostupne kolekcije sadrže preko 272.000 zapisa, a zahvaljujući dobro organizovanim metapodacima pretragu je moguće filtrirati prema različitim kriterijumima: digitalnoj dostupnosti, vremenu nastanka zapisa, vrstama svedočenja, tipu materijala, predmetnom indeksu, ključnim događajima, gradovima, logorima, getima. Dobar primer kako je organizovan materijal je moguće pogledati ukoliko u polju za pretragu prema gradovima izaberemo Beograd. Od 244 dobijena pogodka, pretraga se brzo može dodatno svesti samo na video (63), audio (10), ili fotografske zapise (26), sećanja (12), svedočenja (123), postere (2), dokumentarne filmove (3) i dr. Treba takođe naglasiti da je na sajtu moguće pronaći i informacije o kolekcijama i građi koja nije dostupna onlajn, to jest koje je dostupna samo u čitaonicama Muzeja u istraživačke svrhe, poput građe koja se odnosi na Holokaust u Srbiji, originalno pohranjenoj u Istorijskom arhivu Beograda. Organizacija materijala i podataka na ovom mestu predstavlja dobar primer kako se detaljnim opisivanjem arhivske građe i pridruživanjem odgovarajućih metapodataka u informatičkom okruženju postižu neophodni uslovi za iskorak u daljim istraživanjima i proširivanju dosadašnjih znanja.
Originalno objavljeno u Godišnjaku za društvenu istoriju 3, 2023, str. 102-103.
Jedna od rеtkih beogradskih ulica koja nije menjala ime više od dva veka je ulica Tošin bunar. Ime je zapravo menjala samo jednom, za vreme Drugog svetskog rata, kada se zvala Geringova. Ulica je svakako još pre 1790. ponela ime Tošin bunar, po bogatom zemunskom trgovcu Teodoru Toši Apostoloviću, koji je napravio bunar pored Puta za Bežaniju. Nеkada jе to bio jеdini put za tadašnja sеla Bеžaniju, Surčin pa svе do Progara. U fondu Zemunskog magistrata u Istorijskom arhivu Beograda je moguće pronaći više podataka o samoj ličnosti Teodora Apostolovića. Tako iz jednog dokumenta iz 1790. god. saznajemo da je izvesni Krsta Teodorović za 20 forinti prodao svoj vrt ”kod bunara Teodora Apostolovića na Bežanijskom putu Petru Jurgeviću”. Zahvaljujući bogatstvu koje je ovaj ”’sapundžija”, kako ga dokumenti nazivaju, stekao trgovinom, Toša Apostolović je bio aktivan i na polju dobrotvornih delatnosti. Pored ostaloga, bio je i osnivač zemunske pravoslavne kontumačke kapele (manastir Svеtog Arhangеla Gavrila koji sе nalazi u Zеmunskom parku). Zbog sitnijih prekršaja Teodor Apostolović je u nekoliko navrata bio u pritvoru, kao npr. marta 1774. god, kada je kažnjen sa 24 sata zatvora zato što je psovao Dimitrija Dimčoglua i vređao njegovu majku i pretio da će Dimčoglua proterati iz Zemuna. Marta 1783. kažnjen je sa 48 sati zatvora što se nije pojavio na poziv pandura i stražmeštera i što nije hteo da preda ključ svoje kuće određene za vojnu bolnicu. Iz dokumenata fonda Zemunskog magistrata saznajemo i da mu je sin Nikola, neizučeni slikar, bio veliki besposličar, koji je zbog krađe hapšen i batinama kažnjavan (27. jula 1792. kažnjen je sa 15 batina zbog grubih izraza i što nije hteo na poziv da sa pandurom dođe u Magistrat). Magistrat jе marta 1793. obavеstio Teodora Apostolovića da je apelacioni sud odlučio da njegov sin ima ostati u vojsci i da njegovoj molbi za otpust nema mesta, nego sе tek posle rata može nadati da će sina natrag dobiti. Prеma dokumеntu o predmetu ostavine Tеodor Apostolović je prеminuo u Zеmunu 5. aprila 1806. ostavivši iza sebe udovicu Katarinu, dvе kćeri, jеdnog sina i unuka.
IAB-ZM-1564-55-125
Novembar 1795: Magistrat saopštava Vojnoj komandi da treba svima onim mestima Petrovaradinske regimente kojima je dopušten međusobni saobraćaj /mešanje/, dozvoliti da na granici prodaju svoje namirnice. Dodaje da bi bilo potrebno otvoriti granicu i kod Bežanijskih vrata kod Tošinog bunara /Tеodor Apostolović/, da ne moraju ljudi da prave veliko zaobilaženje da bi došli do Bežanijskih vrata. Napokon predlaže da se na oba mesta urede neke vrste gostionice da bi prodavci mogli tamo smestiti svoju stoku te nešto pojesti i popiti (IAB-ZM-1564-55-125)
Rothschild Foundation Hanadiv Europe, Yerusha <https://yerusha.eu/> (22. VI 2022).
Digitalna onlajn platform Yerusha (na hebrejskom Nasleđe) predstavlja katalog slobodno dostupnih informacija o evropskom jevrejskom arhivskom nasleđu. Platforma je nastala kao rezultat zajedničke saradnje evropskih, američkih i izraelskih akademskih i baštinskih institucija i podržana je od evropskog ogranka fondacije Rotšild. Početna strana sajta suštinski je usmerena na dva osnovna odeljka, a to su Mreža, gde su dostupne informacije sa logotipovima 26 institucija koje su deponovale informacije u bazu, kao i odeljak rezervisan za naprednu pretragu. Opisi arhivskih fondova i zbirki poreklom iz Srbije u bazu su deponovani većim delom preko Istorijskog arhiva Beograda, ali i preko Memorijalnog muzeja Holokausta iz Vašingtona. Organizacija metapodataka u bazi omogućuje preciznu filtraciju podataka preko različitih parametara: perioda (vremenske linije), jezika građe, tematskog indeksa, vlasničke institucije, postojanje linkova ka informativnim sredstvima kolekcija. Uredno prezentovani, standardizovani i lako pretraživi podaci o velikom broju arhivskih kolekcija iz različitih institucija, takođe mogu poslužiti i kao dobar primer i ideja vodilja na koji način organizovati tematski profilisane i onlajn dostupne digitalne vodiče kroz arhivsku građu.
Originalno objavljeno u Godišnjaku za društvenu istoriju 1, 2022, str. 108-109.
Iz sremskih manastira u Beograd 14. aprila 1942. godine prenete su mošti sv. kneza Lazara, sv. cara Uroša i sv. Stefana Štiljanovića.
Kivot s moštima kneza Lazara po dolasku iz manastira Bešenovo obilazi Sabornu crkvu.
Pored poznate uloge srpskih intelektualaca u inicijativi za prenos moštiju, dr Radoslava Grujića, profesora i dekana Teološkog fakulteta, dr Miodraga Grbića, kustosa Muzeja kneza Pavla, trebalo bi istaći i značaj nemačkog majora dr Johana Albrehta fon Rajsvica (Johann Albrecht Freiherr von Reiswitz) uz čiju je podršku obezbeđena dozvola i adekvatna podrška za prenos. Major dr Rajsvic se i sam angažovao u ovom poduhvatu, obezbeđujući prevoz i lično prateći misiju iz Srbije na čijem se čelu našao prof. dr Grujić.
Na nemačkom jeziku je iz pera istoričara Andreasa Rota 2020. godine objavljana značajna biografija Johana Albrehta fon Rajsvica, koja osvetljava ličnost nemačkog majora, koji je kao šef Odeljenja za zaštitu umetnina (Kunst und Denkmalschutz) u okupiranoj Srbiji za vreme Drugog svetskog rata ne samo dao doprinos spašavanja moštiju srpskih svetaca iz fruškogorskih manastira ugroženih od strane ustaša, već je pisao i o razmerama ustaških zločina, a naročito treba istaći njegovu ulogu u spašavanju srpskog kulturnog nasleđa na okupiranim teritorijama (nemačkim okupacionim vlastima, kao ni vladi Milana Nedića, tada nije odgovaralo da javnost zna za takvo angažovanje barona Rajsvica.)
Iako je postavljenjem profesora Rajsvica nacistička vlada na prvom mestu želela da pokaže da poštuje Ženevsku konveciju iz 1907. o čuvanju kulturnog nasleđa okupiranih teritorija, baron Rajsvic je doslovno to shvatio i zaista se trudio na svaki način da spase kulturno nasleđe Srbije.
U Istorijskom arhivu Beograda su sačuvani dokumenti, tj obaveštajne dostave (fond BdS, J-24, 9) koji Rajsvica pominju kao zaštitnika Vladimira Velmar-Jankovića i izvora njegovog autoriteta u Ministarstvu prosvete i vera:
”G. Velmar Janković, o kojem je dosad bilo dosta reči, učinio je nedavno još jednu glupost koju ministar Jonić toleriše; postavio je u Umetničku akademiju za prof. francuskog i književnosti nikog drugog do poznatog masona Raška Dimitrijevića, čija se slika čak i na izložbi nalazi. Da li je to rad na obnovi zemlje – ne znam, ali da Velmar Jankovićevi zaštitnici g. Rajsvic i g. Lerhofer nisu upućeni u njegov rad. to je sigurno.”
Istorijski arhiv Beograda, BdS, J-24, 9.
Izuzezno informativan prikaz knjige nemačkog istoričara Andreasa Rota o Johanu Albrehtu fon Rajsvicu dao je Zoran Janjetović u časopisu Tokovi istorije (3/2020), gde između ostaloga navodi: ” Šesto poglavlje, Zaštitnik umetnina (1941–1944) (str. 211–361), najobimnije je i, iako poslednje, na neki način centralno jer je u njemu opisan najveći deo praktičnog rada koji je Rajsvic obavio od početka karijere koja to i nije bila. Svega nekoliko dana posle kapitulacije Jugoslavije 1941, u dogovoru sa nekoliko poznanika, Rajsvic je ponudio svoje usluge Vermahtovom zaštitniku umetnina grofu Francu Volfu-Meternihu, koji je od prethodne godine bio nadležan za zaštitu predmeta i objekata od umetničke vrednosti na teritorijama koje je okupirao Treći rajh. Posle potrebnih formalnosti, na novu dužnost u Beogradu Rajsvic je stupio već 3. jula 1941. i na njoj će ostati do početka septembra 1944. godine. U poglavlju su detaljno opisane njegove aktivnosti na toj dužnosti, postepeno širenje njegovog delokruga na zaštitu bibliotečkih fondova i arhivalija, arheološka iskopavanja na Kalemegdanu, kao i brojni kontakti i odnosi sa saradnicima i rivalima, Nemcima i Srbima. Za srpskog čitaoca će biti posebno zanimljivi delovi koji se tiču kontakata sa predstavnicima kolaboracionističke vlasti (posebno ministrom prosvete Jonićem i njegovim zamenikom Velmar-Jankovićem) kao i nekim predstavnicima okupacione vlasti (pre svega sa Rajsvicovim šefom Haraldom Turnerom) te mnogim predstavnicima naučnog života – od kojih je Rajsvic mnoge poznavao još iz predratnog perioda, što je i bila jedna od okolnosti koja ga je preporučila za dužnost u Beogradu.”
Andreas Roth. Johann Albrecht von Reiswitz (1899–1962). Vom unbequemen Südosteuropaexperten zum Kunstschützer. Graz: Ares Verlag, 2020, 493.
Za više pogledati: Aleksandar Stojanović, ”Radoslav Grujić o prenosu moštiju srpskih svetitelja aprila 1942. godine iz NDH u okupiranu Srbiju”, u: Tokovi istorije, 1/2012, 69-86, <https://bit.ly/37Qgnvx> (14. IV 2022).
Istorijski arhiv Beograda, Jevrejska digitalna zbirka <https://jdz.arhiv-beograda.org/> (2. III 2021).
Nastala kao rezultat trogodišnjeg istraživanja fondova i zbirki Istorijskog arhiva Beograda Jevrejska digitalna zbirka od 2021. godine je dostupna preko namenski kreirane internet prezentacije u režimu otvorenog pristupa. Nakon pregledanja, izdvajanja, analitičke obrade i skeniranja većine od oko 60 hiljada predmeta, stvorena je jedinstvena tematska celina koja se odnosi na život beogradskih Jevreja od kraja XVIII do polovine XX veka. Kao rezultat finalne digitalne obrade arhivske građe omogućena je napredna pretraga, koja osim pretrage prema unetoj frazi takođe poseduje filtraciju prema dvadesetak ponuđenih tema, fondu/zbirci, pojmovnom registru i zanimanju, godini nastanka. Celokupan sadržaj sajta, uključujući i analitičke opise predmeta dat je na srpskom i engleskom jeziku. Tematski odabir građe uključuje i predmete u vezi sa holokaustom, a zajedno sa ranije kreiranom bazom podataka zatočenika logora Sajmište Arhiva Beograda, čini zaokruženi okvir za istraživanje tragične sudbine beogradskih Jevreja. Kao rezultat ovog arhivističkog poduhvata možemo reći da je nastala jedinstvena digitalna platforma koja po prvi put, ne samo u regionalnim okvirima, praktično omogućava istraživanje pojedinih tema bez ikakvog fizičkog prisustva na mestu u kojem je građa pohranjena. Svakako da bi ovaj impresivan rezultat bio pojačan da su na sajt osim postojeće male galerije dokumenata uvršteni i neki dodatni propratni sadržaji, poput prigodnih članaka, odabrane bibliografije, interakcije sa korisnicima, ili objava o registrovanim istraživanjima nastalim na osnovu ovde dostupne građe.
Originalno objavljeno u Godišnjaku za društvenu istoriju 3, 2021, str. 97-98.
Beograd 1918. Oslobođenje Beograda u Prvom svetskom ratu
Neposredno nakon što je 28. jula 1914. Austrougarska telegramom objavila rat Srbiji, Beograd je bombardovan. Time se prestoni grad Kraljevine Srbije odmah našao na prvoj liniji fronta, i to kao prvi evropski grad bombardovan u Prvom svetskom ratu. Tokom leta i jeseni u bombardovanju su razoreni mnogi objekti. Austrougarske trupe ušle su u grad 2. decembra i već narednog dana održana je trijumfalna vojna parada. Prva okupacija Beograda, međutim, trajala je svega 13 dana. Zahvaljujući pobedi u Kolubarskoj bici, srpska vojska uspela je da do 16. decembra oslobodi svoju teritoriju, a kralj Petar I Karađorđević ušao je u oslobođeni Beograd.
Najintenzivnije borbe oko prestonice u Prvom svetskom ratu vođene su oktobra 1915. godine. Beograd je tada pretrpeo velika materijalna razaranja. Nemačko-austrougarski napad počeo je 6. oktobra i samo tog dana na grad je ispaljeno oko 30.000 granata. U ratnim dejstvima od granata ili požara stradali su gotovo svi delovi grada, od Karaburme do Čukarice. Velika oštećenja pretrpeo je i Kalemegdan, kada su ruinirani Vojni muzej i crkva Ružica. Posle višednevnih borbi oko Ade Ciganlije nemačke trupe zauzele su grad. Usledila je druga, ovog puta trogodišnja okupacija.
Kako za vreme bombardovanja, tako i za vreme borbi oko grada, civilno stanovništvo stradalo je pod ruševinama bombardovanih kuća ili u pokušaju da napusti grad. Broj stanovnika Beograda je prepolovljen, sa predratnih oko 90.000 (1910. g.) opao je na svega 47.908 (1916. g.). Neposredno posle osvajanja, oktobra 1915. godine, taj broj je bio i znatno manji. U jednom arhivskom dokumentu, povodom razmatranja pitanja o nabavci brašna na sednici Suda beogradske opštine od 24. oktobra (6. novembra) 1915. godine, izrečena je procena da u Beogradu ima oko 20.000 stanovnika. Život pod okupacijom bio je veoma težak, jer je najveći deo populacije lišen bilo kakvih sredstava za život.
Tokom okupacije, protivno međunarodnom pravu i običajima ratovanja, vršena je zaplena javne i privatne imovine. Podaci o počinjenim pljačkama za vreme prve okupacije Beograda, u decembru 1914, značajno su precizniji, jer ih je zbog kratkotrajnosti neprijateljske uprave bilo lakše evidentirati. Od oktobra 1915. godine prvobitno stihijska i masovna pljačka pretvorena je u sistematsku. U arhivskim dokumentima sačuvan je veći broj prijava ratne štete građana, kao i dokumenata državne provenijencije o počinjenoj ratnoj šteti.
U organizaciji, ili uz dozvolu vlasti, vršena je i zaplena kulturnog blaga. Još tokom prve okupacije, decembra 1914, odnet je izvestan broj eksponata iz Etnografskog muzeja. Rekvizicijama su bile obuhvaćene čak i ustanove zaštićene ratnim pravom, poput verskih objekata. Sa Vaznesenske crkve, na primer, decembra 1915. skinuti su zvono i krov sa zvonare. Opljačkane su riznice mnogih muzeja, arhiva, biblioteka i pozorišta.
Po završenim operacijama oko Beograda i u severnim delovima Srbije 1915. godine, neprijateljska uprava pribegla je interniranju srpskog življa u koncetracione logore u unutrašnjosti Austrougarske. Logori za internirce i ratne zarobljenike postojali su i u Beogradu, na Kalemegdanu i Topčideru. Beograđani nisu smeli da napuste grad bez posebne dozvole. Poteškoće u snabdevanju osnovnim životnim namirnicama, pljačka državne i privatne imovine, rekvizicija, interniranje, nezaposlenost, postali su svakodnevica za stanovništvo prestonice.
U razrušenom i opustelom gradu ubrzo je formirana nova opštinska vlast, a celokupna okupaciona politika imala je za cilj ne samo da uspostavi kontrolu nad stanovništvom i omogući eksploataciju privrednih dobara već i da u potpunosti poništi nacionalni identitet. Najčešći vidovi otpora stanovništva bili su sabotaže, odbijanje rada na prinudnim poslovima, širenje vesti o skorom oslobođenju, bekstva iz logora. U Srbiji je bilo i četničkih, gerilskih akcija, koje su pojačane posle proboja Solunskog fronta.
Čekajući oca iz Soluna, 1918.
Austrougarska je tokom 1918. bila teško iscrpljena ratnim naporima i, preopterećena privrednim, društvenim i političkim nedaćama, sve dezorganizovanija. Kada je sredinom leta 1918. vojna inicijativa konačno prešla na savezničku stranu, počelo je konstantno povlačenje preostalih nemačkih snaga. Saveznici su pripremali odlučujući udar na Solunskom frontu. Srpska vojska, s načelnikom štaba vojvodom Živojinom Mišićem, generalom Petrom Bojovićem kao komandantom 1. Armije i vojvodom Stepom Stepanovićem kao komandantom 2. Armije, spremala se da konačno izađe iz dubokih rovova. Na celoj dužini Solunskog fronta savezničke snage brojale su više od 600.000 vojnika, a srpska vojska je učestvovala sa 140.000 ljudi.
Tek posle proboja Solunskog fronta, sredinom septembra 1918, stvoreni su preduslovi da srpska vojska, uz pomoć saveznika, preduzme ofanzivu radi oslobođenja zemlje i njene prestonice. Prethodnica 1. srpske armije, sa generalom Petrom Bojovićem na čelu, stigla je do Beograda krajem oktobra. Neprijatelj nije imao nameru da pruža otpor, pa su se u gradu nalazile samo malobrojne nemačke trupe, spremne za povlačenje. Pre konačnog odlaska nemački vojnici su opljačkali sve radnje od Slavije do Terazija, prekinuli snabdevanje vodom i električnom energijom i digli u vazduh železnički most na Savi. Prestonica je oslobođena 1. novembra, posle dva meseca i 800 kilometara pređenog puta od Dobrog polja. Iako je Beograd bio razoren i opljačkan, njegovi stanovnici su s velikom radošću dočekali slobodu.
Beograđanka Natalija Aranđelović tog je dana zapisala u svom dnevniku: „Oslobođenje!!! […] Oko devet sati ja sam čula neko puškaranje, koje mi je palo u oči – i u tom čujemo da su Srbi kod Topčiderskog đerma. Docnije dođe Cale i reče evo su na Terazije. – Navrat-nanos obukosmo decu i izađosmo. I zaista, za tren oka sve su kuće bile okićene sa raznim zastavama – od najvećeg do najmanjeg imalo je cveće! […] Odosmo kod Ruže na balkon; svet se začas iskupio. Tako su jedan po dva izlazila naša vojnika, te su ih kitili vencima, peškirima, cvećem, iznosili vina, ljubili ih. – Radost je bila neizmerna, nije bilo oka što nije zasuzilo – neko od radosti, a neko što neće svoga milog videti!”
Neposredno nakon oslobođenja Beograda obnovljen je rad institucija vlasti i usvojen niz mera za regulisanje života u razorenoj i ratom iscrpljenoj prestonici. Opštinska uprava je radi zaštite lične i imovinske bezbednosti proširila delokrug rada Suda Opštine grada Beograda. Stanovništvu je upućen poziv za predaju oružja i municije, a najavljene su i stroge kazne za svakog vojnika koji bude vršio razbojništva. U sklopu rešavanja pitanja imovine oduzete građanima, prikupljani su podaci o nedelima i ratnoj šteti koju je neprijatelj pričinio za vreme okupacije. Samo dve nedelje nakon oslobođenja vraćeni su raniji nazivi ulica i ćirilični natpisi u javnom prostoru. Utvrđen je kurs dinara i krune (100 kruna = 50 dinara). Nekoliko dana nakon oslobođenja održan je parastos poginulim borcima, kome je prisustvovao i prestolonaslednik Aleksandar Karađorđević.
Okićeni Beograd, početkom novembra 1918. god.
Život pod okupacijom nametao je određene oblike suživota i saradnje sa neprijateljem, koji su posle oslobođenja mogli biti tumačeni kao izdaja. Trgovci koji su nastavili predratni posao, pripadnici lokalnih vlasti, ljudi zaposleni u organima okupacionih uprava, saradnici okupacionog lista Beogradske novine, kao i pojedini političari koji su ostali u zemlji, spadali su u grupu onih o čijoj se odgovornosti posle rata raspravljalo.
U Beogradu je 13. novembra 1918. potpisana Vojna konvencija o primirju s Ugarskom, kojim se utvrđuje prestanak neprijateljstava na bojištima i istovremeno određuje povlačenje ugarske vojske i zaposedanje ispražnjenih teritorija od strane srpskih i savezničkih trupa.
Centralno političko pitanje posle rata bilo je stvaranje državne zajednice jugoslovenskih naroda. U Beogradu su vođeni pregovori između predstavnika Narodnog vijeća i vlade Kraljevine Srbije o stvaranju zajedničke države. U razrušenom gradu, gde se osećala naročita živost stanovništva, nije bilo lako pronaći smeštaj za predstavnike narodnih veća ili za oficire savezničke vojske. Gradska uprava je sprovela određene mere kako bi im obezbedila dovoljan broj stanova i soba za boravak. Pored toga, dokumenti svedoče da je vlast interesovalo raspoloženje stanovništva u vezi s aktuelnom političkom situacijom i radom vlade.
Pošto je kraljev dvor bio oštećen u toku bombardovanja, regent Aleksandar je 1. decembra 1918. proglasio „ujedinjenje Srbije sa zemljama nezavisne države Slovenaca, Hrvata i Srba u jedinstveno Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca” u kući industrijalca Krsmanovića na Terazijama. Prvi Ministarski savet (vlada), sa Stojanom Protićem na čelu, koji je ustanovio državnu zastavu, grb i naziv države, obrazovan je 20. decembra. Ubrzo nakon toga, 31. decembra 1918, Beograd je i službeno proglašen prestonim gradom Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca.
Istorijski arhiv Beograda čuva i određeni broj dokumenata koji sadrže podatke o odlikovanim i pohvaljenim vojnicima i oficirima srpske vojske nakon proboja Solunskog fronta i posle završetka rata. U njemu su pohranjena i svedočanstva o odlikovanjima koja je Grad Beograd dobio nakon rata, poput francuskog Krsta počasne legije i čehoslovačkog Ratnog krsta. Zapisnici sa sednica Beogradske opštine takođe sadrže i podatke o imenovanju ulica i trgova u znak sećanja na savezničke narode i zaslužne ličnosti, poput preimenovanja Pozorišne ulice u Francusku, ili trga kod železničke stanice u Trg Vudroa Vilsona. Pored toga, održavane su i svečane sednice Beogradske opštine u čast boraca savezničkih zemalja. Tako je 1. septembra 1929. održana svečana sednica u čast francuskih boraca sa Solunskog fronta i predstavnika Fidaka – međunarodnog Udruženja rezervnih oficira i ratnika, čiji je kongres te godine održan u Beogradu.
Od brojnih udruženja osnovanih posle rata s ciljem da neguju uspomenu na stradale i pruže pomoć preživelima, poput Udruženja ratnih invalida, Udruženja četnika, Udruženja porodica poginulih i umrlih oficira u ratovima 1912–1920, najviše dokumenata je sačuvano o delovanju Udruženja branilaca Beograda. To udruženje osnovano je 1934. godine radi očuvanja uspomena na „legendarne borbe oko Beograda i na sedam hiljada junaka, koji su pali u odbrani njegovoj”, kao i pružanja pomoći siromašnim i starim članovima i zbrinjavanja porodica poginulih branilaca.
Na stepen očuvanosti arhivske građe za istoriju Beograda u Prvom svetskom ratu ključno su uticala dva činioca. Pre svega, nakon druge okupacije u oktobru 1915, srpsku prestonicu je napustio veliki broj stanovnika i organa vlasti, noseći sa sobom dokumentaciju državnih institucija. Stoga je građa Istorijskog arhiva Beograda o Prvom svetskom ratu fragmentarna, naročito kada je reč o radu najvažnijih gradskih institucija, Uprave grada Beograda i Opštine beogradske. Pored toga, austrougarske vlasti su tokom okupacije izvršile temeljan uvid u blago srpskih kulturnih i naučnih ustanova. Na najvećem udaru bila je arhivska građa, koja je temeljno opljačkana. Takođe, prilikom povlačenja austrougarske vojske iz Srbije u jesen 1918. deo arhivske građe je izgubljen i odnesen. Novi organizovani pohod okupatorskih snaga na srpske arhive usledio je ponovo tokom Drugog svetskog rata.
Izložba Beograd 1918. godine ima za cilj da na osnovu raspoložive arhivske građe ukaže na neke od važnih pojava i događaja koji su pratili dane uoči, tokom i nakon oslobođenja Beograda na kraju Prvog svetskog rata. Treba imati u vidu da su dokumenti nastali radom srpskih državnih organa, većinski zastupljeni na ovoj izložbi, datirani po julijanskom kalendaru, koji je u Srbiji bio u upotrebi do 1. januara 1919. godine. Zbog toga se i Dan oslobođenja Beograda – 19. oktobar 1918, danas obeležava 1. novembra.
Arhivska građa Istorijskog arhiva Beograda predstavljena na izložbi grupisana je u šest tematskih celina: 1. Beograd u Prvom svetskom ratu; 2. Materijalno uništavanje; 3. Od Soluna do Beograda; 4. U slobodnom gradu; 5. Ka prestonici Kraljevstva SHS i 6. Sećanja, priznanja, odlikovanja.
Kalemegdan, plato ispred spomenika Pobednik, 1937. god.
Beograd je bio jedina evropska prestonica koja je tokom Prvog svetskog rata pretrpela velika materijalna razaranja, uništavanje gradske infrastrukture, kulturnih dobara, pljačku opštinske imovine i imovine njenih stanovnika. Koliko je u vremenima mira njegov geografski položaj predstavljao prednost za privredni i kulturni razvitak, toliko je srpska prestonica, smeštena na samoj granici sa Austrougarskom, od prvog dana rata bila na liniji fronta, izložena artiljerijskim napadima.
Dok je prva neprijateljska okupacija Beograda u prvoj polovini decembra 1914. bila kratkotrajna epizoda, druga, koja je počela oktobra 1915. godine, pretvorila se u trogodišnju moru za više nego prepolovljeno stanovništvo, izloženo okupacionoj represiji, ponižavanju, izgladnjivanju, bolesti i masovnom umiranju. Oslobođenje Beograda 1. novembra 1918. i proglašenje za prestoni grad nove, jugoslovenske države, Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 31. decembra bili su datumi-prekretnice u novijoj istoriji grada, pred kojim je bilo vreme obnove, demografskog, privrednog i kulturnog uspona. Od grada granične karaule, postao je središte jugoslovenske države i njena najveća i najdinamičnija urbana celina. Ova izložba, kroz dokumenta i raznovrstan likovni materijal, upečatljivo govori o vremenu velikog preloma: od porobljenog ka slobodnom Beogradu.
Događaji u Srbiji u jesen 1941. godine, vezani za ustanak protiv okupatora i početak otvorenih sukoba između partizanskih i četničkih jedinica, zabeleženi su i u jednom sačuvanom dokumentu, izveštaju nemačkih okupacionih snaga (Abwehrstelle — Ast), koju je potpisao potpukovnik Federići (Federici). Ovaj centar nemačke vojne i obaveštajne i kontraobaveštajne službe Abver-a (Abwehrstelle – Beograd) nije bio vezan ni za jednu organizacionu jedinicu Vermahta, a u početku je bio potčinjen direktno Obaveštajnoj i kontraobaveštajnoj upravi OKW (Oberkommando der Wehrmmacht), a potom odgovarajućem nadleštvu pri Komandantu Jugoistoka u Solunu. U vojnoobaveštajnom pogledu obrađivala je u početku čitavu Jugoslaviju, a potom sarno Srbiju. U oba slučaja imala je svoje ispostave (Nebenstelle, Aussenstelle) i obaveštajne punktove (Meldekopf) i agente (Vertrauensmann) i па teritoriji susednih zemalja. Prvi rukovodilac ustanove bio je upravo potpukovnik Federići, a potom pukovnik dr Kohutek (dr von Kohoutek). Ustanova je bila smeštena na Dedinju do rasformiranja u prvoj polovini 1944. godine, i nosila je kamuflirani naziv Štab za vezu oružanih snaga (Wermachtsverbindungsstab). Uz ovu ustanovu bila je vezana Specijalna ispostava nemačke Vrhovne komande za iskorištavanje arhivskih fondova vojnih i državnih organa Kraljevine Jugoslavije koja je u 1942. ili 1943. godini po izvršenju zadatka povučena.
Sprovođenje zarobljenih Nemaca kroz Užice, jesen 1941. godine
Zanimljivo je da se u kratkom izveštaju o stanju na terenu pominje i suvoborsko selo Planinica, blizu Struganika, gde je inače zabeležen jedan od prvih sukoba na početku građanskog rata, još u septembru 1941. godine. Sukob je nastao kada su pripadnici Kolubarskog narodnooslobodilačkog odreda pokušali da odnesu iz sela prikupljeno oružje.
Dokument se čuva u Istorijskom arhivu Beograda, u fondu br. 1177 (Befehlshaber der Sicherheitspolizei und des Sicherheitsdienst /BdS – Zapovednik Policije bezbednosti i Službe bezbednosti). Ova arhivska celina pored ostaloga sadrži i preko pet i po hiljada dosijea lica koja su sumnjičena ili hapšena od strane nemačke okupacione vlasti, ali i kartoteke agenata i pripadnika BdS-a.
Štambilj: Tajno
Abwehrstelle B e o g r a d
Beograd, dana 19. novembra 1941.
broj 8084/11.41 . taj. III C 2
Predmet: Izveštaji sa područja ustanka
Abwehrstalle Beograd dostavlja na znanje izveštaje primljene iz pouzdanih izvora.
Valjevo.
U okolini Valjeva izbili su nemiri. Nemci šalju kaznene ekspedicije u okolna sela. Nemački vojnici sporadično padaju u zasede koje im postavljaju komunisti. Komunisti skidaju vojnicima uniforme i šalju ih natrag u Valjevo bez odela. Uniforme oblače komunisti.
Užice.
U Kosjeriću je rukovodilac bandi neki Mita Igumanović, sin Jevrema Igumanovića, koji je profesor u Beogradu.
U Planinici se nalazi oko 80 Nemaca, sa kojima komunisti ljudski postupaju. U Užicu kao i u Čačku sproveli su komunisti i ljudi Draže Mihailovića mobilizaciju. Seljaci stupaju većim delom u odrede Draže Mihailovića, jer neće da idu komunistima, a najradije bi ostali kod kuće i ne bi se uopšte hteli mešati u borbu.
Fabrika municije u Užicu radi neprekidno. Oko nje su partizani postavili nemačke zarobljenike, kako Nemci ne bi mogli bombardovati tu fabriku.
Rukovodilac i komandant komunista u Užicu je učitelj Jerković.
Oficiri Draže Mihailovića održavaju red i sprečavaju streljanja, koja bi se imala izvršiti od strane komunista.
Draža i njegovi ljudi kažu partizanima da sada nije vreme za borbu, ali partizani hoće borbu.
Čačak,
U Čačak je došao neki komandant četnika, koji se zove vojvoda Bojović.
Rukovodilac komunista je neki Milenko Mikšić. Za komandanta Čačka postavljen je kapetan I klase po imenu Marjanović, on je pristaša Draže Mihailovića.
I ovde je nasilno sprovedena mobilizacija. Seljaci se mogu samo silom naterati da učestvuju u borbama, ali oni radije pristupaju odredima Draže Mihailovića.
Između ljudi Draže Mihailovića i komunista dolazi često do svađa. U Užičkoj Požegi došlo je između komunista i ljudi Draže Mihailovića dapače i do krvavih sukoba. Bilo je ranjenih i mrtvih na obe strane.
Kod Milanovca viđeno je 5-6 tenkova, sa kojima su raspolagali partizani.
